Slaktywizm i generacja „L”

Illustration by Frank Chimero

Wielu ludzi chce ratować świat, problem w tym, że niewielu chce wychylić głowę spoza monitora swojego komputera. Pojawiło się dla tego zjawiska konkretne określenie, czyli SLAKTYWIZM właśnie. Jest to zlepek dwóch angielskich słów, slacker – leń, próżniak oraz activism – aktywizm. Zjawisko to polega na pragnieniu ludzi do pokazania swojej aktywności, zrobienia czegoś dobrego, jednak swe działanie ograniczając jedynie do działania w rzeczywistości wirtualnej. Wystarczy przyłączyć się do grupy na Facebooku, kliknąć „Lubię to”, przelać niewielką kwotę pieniędzy, wysłać smsa i sumienie stają się czystsze, mamy poczucie spełnionego obowiązku, bo mogliśmy komuś pomóc, przyłączyć się do jakiejś szczytnej idei. Potrzeba aktywności jednak jest krótkotrwała i szybko mija, gdy trzeba wykonać więcej niż kilka kliknięć. Jakie skutki to niesie dla osób zajmujących się marketingiem politycznym?

Marihuana, saksofon i zdrada – czyli marketing polityczny w USA

Sytuacja w Stanach Zjednoczonych przed wyborami prezydenckimi w 1992 r. wskazywała na pewną reelekcję obecnego republikańskiego prezydenta Georga Busha. Amerykanie byli dumni ze zwycięstwa nad Irakiem po operacji „Pustynna Burza”, a prezydent cieszył się bardzo dużym poparciem. Nie musiał też obawiać się kontrkandydatów z partii republikańskiej, jego nominacja była przesądzona. W otoczeniu prezydenta panowało przekonanie, że wynik wyborów jest przesądzony. Początkowo nikt nie traktował poważnie kandydatury młodego gubernatora z Arkansas. Bardziej obawiano się niezależnego kandydata, którym był miliarder Ross Perrot. Jednak Bill Clinton wygrał wybory prezydenckie w 1992 r., a jego kampania zapisała się w historii marketingu politycznego, jako pierwsza przeprowadzona kompleksowo zgodnie z zasadami marketingu politycznego.

Clinton długo zastanawiał się nad startem w wyborach prezydenckich, ostateczną decyzję podjął po wycofaniu się z wyborów senatora Ala Gore’a. Swoją kandydaturę ogłosił oficjalnie 3 października 1991 r., czyli dosyć późno jeżeli chodzi o amerykańskie wybory prezydenckie.

Historia marketingu politycznego – cz.2

Dziś pora na dalszy ciąg wcześniejszego wpisu o początkach marketingu politycznego. Zaczniemy od kampanii przed elekcją prezydencką w 1960 roku, kiedy to w szranki stanęli Richard Nixon – obecny wiceprezydent oraz John F. Kennedy – senator oraz bohater wojenny. Kampania ta wniosła do rozwoju marketingu politycznego pierwsze debaty przedwyborcze odbywające się pomiędzy kandydatami – do dziś jeden z najważniejszych elementów amerykańskich kampanii wyborczych. W następnej kampanii przed wyborami w 1964 roku, w której zmierzyli się Barry Goldwater ze strony republikanów i demokrata Lyndon Johnson. Tej kampanii zawdzięczamy ze strony marketingu politycznego głównie wprowadzenie reklamy negatywnej.

DEBATY

Poczynając od 26 września 1960 r. w ciągu czterech tygodni odbyły się cztery godzinne debaty telewizyjne. Te medialne wydarzenia to swojego rodzaju „show”, które przyciągają miliony widzów przed telewizory.  Pierwszą debatę z 60 r. oglądało ponad 100 milionów widzów. Pojawił się zatem kanał, który dawał możliwość dotarcia do olbrzymich rzeszy wyborców, na dodatek bez wykorzystania znacznych środków przeznaczonych na kampanię.

Historia marketingu politycznego – cz.1

Trudno określić konkretny moment powstania marketingu politycznego, nie ma jednak wątpliwości co do miejsca jego powstania. Narodziny marketingu politycznego miały miejsce w Stanach Zjednoczonych, gdzie po raz pierwszy i na największą skalę zmodyfikowano zasady prowadzenia kampanii wyborczych.

EWOLUCJA

Wielu politologów za datę powstania marketingu politycznego uważa rok 1952 i kampanię republikańskiego kandydata na prezydenta Dwighta Eisenhowera, który jako pierwszy wykorzystał na wysoką skalę telewizję, jako środek komunikacji z wyborcami. Spoglądając na ewolucję prowadzenia kampanii w sposób przekrojowy można przytoczyć podział Bruce’a Newmanna, który wyróżnia cztery etapy zmian w prowadzeniu amerykańskich kampanii prezydenckich.